Op 2 oktober hebben we in De Triangel kusjes verzameld. Helemaal fijn dat we ook daar welkom waren. In eerste instantie dachten ze in De Lier dat kusjes maken niks voor ze was. Dat de bewoners het niet leuk zouden vinden. Er zijn vast bewoners en medewerkers die het niet leuk vinden, maar gelukkig treffen we overal meer dan genoeg mensen die het juist heel erg leuk en bijzonder vinden en graag hun kus aan de Duizenden Kleurrijke Kusjes toevoegen.
Dus ik vond het extra fijn om in De Triangel te zijn. En aan te sluiten bij het 40-jarige jubileum. Reden genoeg voor een kleurrijke kus lijkt mij. Ik heb altijd bewondering voor mensen die meedoen, meedoen met iets waarvan ze nog niet weten wat ze ervan gaan vinden. En ook in De Triangel was het met een mooie middag met een lach en een traan. De kusjes maken elke keer wat los. In eerste instantie verbazing en verwondering, een beetje ongemak, veel vrolijkheid en vaak ook ontroering. Veel mensen denken tijdens het maken van de mal aan geliefde mensen die ze verloren hebben. Dat ontroert, maar gelukkig geeft een kus ook troost. We hebben symbolisch al heel wat kusjes opgehaald voor geliefde familieleden.
Op weg naar buiten kreeg ik nog een mooi verhaal van de receptionist. In De Triangel woont een dame die de kusjes kwam plukken om mee te nemen naar haar kamer. De receptionist vond het zo lief om te zien, maar heeft de dame toch vriendelijk gevraagd de kusjes weer terug te stoppen. En een briefje aan de kruiwagen gehangen. Kijken en aankomen mag maar meenemen niet.